«Το χρήμα κάνει την Γη να περιστρέφεται» έλεγε ένα -λυπητερό κατά βάθος- τραγούδι του Broadway της δεκαετίας του 60. Λυπητερό, διότι εκείνο που ζητούσε η πρωταγωνίστρια του καμπαρέ ήταν αγάπη. Όμως ο συμπρωταγωνιστής της με αυτούς τους στίχους την προσγείωνε στην σκληρή πραγματικότητα.
Το χρήμα ήταν εξ αρχής το έπαθλο της απίστευτα γρήγορης κούρσας για την κατασκευή ενός ή περισσότερων εμβολίων κατά της πανδημίας. Οι βιομηχανικοί κολοσσοί ρίχτηκαν στην πιο ανταγωνιστική μάχη γνωρίζοντας ότι «ο νικητής τα παίρνει όλα»: Χρήμα, παγκόσμια εξουσία. Και σήμερα, όσοι από αυτούς τα κατάφεραν, θέλουν να πληρωθούν, το απαιτούν.
Το εμβόλιο δεν το έφτιαξε η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Κάποιοι κυνικοί, αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «πραγματιστές», σίγουρα θα πουν ότι σε έναν λιγότερο ανταγωνιστικό κόσμο το εμβόλιο δεν θα είχε καν κατασκευαστεί ακόμη, θα αργούσε πολύ. Και πρέπει να ομολογήσω ότι αυτός ο τρόπος σκέψης όλο και περισσότερο απλώνεται στον οικονομικά προοδευμένο κόσμο. Κι όσο απλώνεται, τόσο μοιάζει όλο και πιο αληθινός, σαν μια προφητεία που επιβεβαιώνεται.
Έχουμε μάθει να παίρνουμε αυτό που μας αξίζει, ό,τι δηλαδή μπορούμε να πάρουμε. Η σημαντικότερη δύναμή μας είναι η αγοραστική και ανάλογα ψωνίζουμε διάφορα υλικά πράγματα, αλλά επίσης και άυλα, όπως η εκπαίδευση, η δικαιοσύνη και η υγεία. Όλα αγοράζονται, αφού όλα πωλούνται. Τα υλικά καλώς. Τα άυλα όμως με πονάνε.
Στην παγκόσμια τρικυμία κάποιοι λίγοι έτρεξαν στις σωσίβιες λέμβους και έκοψαν τα σχοινιά προτού προφτάσουν να μπουν κι όσοι άλλοι έπρεπε. Τους παρακολουθώ να απομακρύνονται από το ναυάγιο των φτωχότερων, στην αρχή τους ζήλεψα, τώρα πια όχι, καθόλου. Είναι εκείνοι που αδειάζουν τα σούπερ μάρκετ στις κρίσεις, εκείνοι που ποδοπατούν για την επιβίωσή τους. Εκεί που θα τους οδηγήσει η σωσίβια λέμβος που αγόρασαν δεν είναι η σωτηρία, είναι η κόλαση. Μια ολόδική τους κόλαση, φτιαγμένη από αυτούς τους ίδιους.
Ο τίτλος μου, περί συνομωσιών, είναι παραπειστικός. Δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα. Πιστεύω στην αγωνία του ανθρώπου να σταθεί πιο ψηλά από το κτήνος που κουβαλάει από την γέννησή του εντός του, να ανέβει πιο πάνω και να κοιτάξει κατάματα τον συμπρωταγωνιστή του, ή έστω τον καθρέφτη και να ζητήσει την αγάπη. Σαν να λέει, ας ζήσουμε σε έναν ομορφότερο κόσμο, κι όχι απλά να επιβιώσουμε. Διότι περί αυτού πρόκειται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου