Λέγονται και γράφονται πολλά, σχετικά και άσχετα, που δημιουργούν μάλλον σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Ψάχνω απαντήσεις και νομίζω ότι υπάρχουν τρία ‘κλειδιά’ που με βοηθούν να καταλάβω τι έγινε και γιατί. 1. Η συνήθεια του ανάποδα Η αντίθετη πορεία, δηλαδή η κίνηση στο λάθος ρεύμα, δεν συμβαίνει σπάνια ή κατ’ εξαίρεση. Στην χώρα μας, ο προβλεπόμενος, ο κανονικός δρόμος, δεν είναι πάντα ούτε ο πιο γρήγορος, ούτε ο πιο αποτελεσματικός. Σε πολλούς τομείς της δημόσιας σφαίρας το να βαδίζει κανείς πάνω στον σωστό και λογικό δρόμο δεν τον βγάζει στον στόχο του. Καμιά φορά μόνο στην διαπίστωση ότι υπήρξε τραγικά αφελής… Το τρένο πήγαινε αντίθετα όχι μόνο γιατί ένας ανόητος το ξέχασε εκεί, αλλά κυρίως επειδή έχει συνηθίσει να πηγαίνει για χίλιους δυο λόγους αντίθετα. Χρόνια τώρα. Κι είναι ακριβώς αυτή η συνήθεια που δεν προκάλεσε άμεσο ξάφνιασμα και αφύπνιση. 2. Οι διαφορετικοί συνάδελφοι Μετά από 21 χρόνια στο Δημόσιο (εκπαιδευτικός σε Επαγγελματικά Λύκεια) ξέρω κάτι σ
Ναι, αξιολόγηση ναι. Ακόμα κι αν γίνει «αλά ελληνικά», εντάξει. Ας ξεκολλήσομε όμως από τα εμφυλιοπολεμικά δίπολα, κι ας φανταστούμε έναν καλό εκπαιδευτικό. Υπάρχει; Ναι. Και δεν είναι ένας, είναι αρκετοί, έτσι λέω. Σκεφτήκατε ποτέ να τον ρωτήσετε, «ρε φίλε, τι γίνεται, όλα καλά; Θέλεις κάτι; Υπάρχει κάτι που εμείς σαν διοίκηση-υπουργείο μπορούμε να κάνουμε για σένα;» Αλήθεια, τον ρωτήσατε ποτέ; Πάντως εμένα, 20 χρόνια στην τάξη, δεν με ρωτήσατε. Ίσως βέβαια να είμαι από τους «κακούς» εκπαιδευτικούς… Όμως ας υποθέσουμε ότι είμαι κι εγώ ένας από τους καλούς, χάριν των 10 «γιατί» που ακολουθούν. Γιατί… δεν με ξέρετε; Με την «αξιολόγηση» θα με μάθετε; Το πιστεύετε; με έχετε παρατημένο 20 χρόνια σε κάποιες άκρες της Ελλάδας; είμαι κάθε 1 η Σεπτεμβρίου σε σχολείο με πολλά κενά γνωστά παλαιόθεν; δεν σας ενδιαφέρει κάτω από ποιες συνθήκες κάνω μάθημα; αν καταλάβετε ότι είμαι «καλός», θα με ανταμείψετε με «θέση ευθύνης»; Λυπάμα