τοίχος ιδεών

Όταν προ εικοσιπενταετίας έβαλα κάμερα στον τότε υπολογιστή μου, θυμάμαι πως κάθε φορά που λειτουργούσε, άναβε στην πρόσοψή της ένα κόκκινο λαμπάκι. Τα κομπιούτερ της εποχής είχαν μεγάλο μέγεθος και μικρές δυνατότητες, σήμερα το αντίθετο. Ευχάριστη εξέλιξη, βολική. Μόνο μειονέκτημα πως σταδιακά οι κατασκευαστές αφαίρεσαν εκείνο το προειδοποιητικό κόκκινο λαμπάκι. Με τα χρόνια οι κάμερες μπήκαν παντού. Σκεφτόμουν τα λίγα μέρη, ελάχιστα πλέον, που δεν τις συναντάς, όπως τα υπνοδωμάτια, οι τουαλέτες, τα σχολεία μέχρι στιγμής. Απ’ την άλλη, ακόμα και εκεί, εφόσον μπαίνεις με το κινητό τηλέφωνο, μπαίνει και η κάμερα. Και, πιστέψτε με, δεν μπορείς να ξέρεις πότε ‘γράφει’. Ούτε πού μεταδίδει την εικόνα της. Πρωτοαγόρασα κινητό στα 38 μου, ενώ όταν ήμουν μικρό παιδί δεν είχαμε τηλεόραση. Από τους μαθητές μου της Γ’ Λυκείου με χωρίζουν 40 χρόνια. Όπως και ο διαφορετικός τρόπος που βγήκαμε στη ζωή, εννοώ τις προσλαμβάνουσες, την ανακάλυψη του κόσμου. Οι μαθητές μου μεγάλωσαν παρέα με οθόν

Κυρία Υπουργέ Παιδείας Υπερβαίνω πολλά σκαλιά ιεραρχίας, αλλά με αφορμή την τρέχουσα διαβούλευση και τον τρόπο που αυτή γίνεται, πρέπει να σας ενημερώσω πως υπάρχει καλύτερος τρόπος οργάνωσης. Δημιουργούμε ένα ‘φύλλο εργασίας’ με 140 χιλιάδες γραμμές και αρκετές στήλες. Στην 1 η στήλη είναι το όνομα του εκπαιδευτικού. Στις επόμενες προσδιορίζονται η θέση εργασίας του, τα προσόντα του και όλες οι πληροφορίες που αφορούν στην δουλειά του. Έπονται στήλες αιτημάτων του εκπαιδευτικού, πιθανών προτάσεων, ίσως και ψηφοφοριών. Αυτός ο πίνακας είναι ορατός από όλους, ενώ ο εκπαιδευτικός επεμβαίνει στην δική του γραμμή (και μόνο) και την ενημερώνει με την ευθύνη μιας Υπεύθυνης Δήλωσης. Μην ξεχνάτε, τον βλέπουν όλοι. Εκεί μπορεί να προτείνει υπεύθυνα και σοβαρά. Ξέρω ότι δεν σας περισσεύει χρόνος, πάντως αν θέλετε, ρίξτε μια ματιά: http://users.sch.gr/michalisalexakis/protaseis/lista.htm ή https://wall-of-ideas.blogspot.com/2020/05/blog-post_4.html https://wall-of-

Στην προηγούμενη δημοσίευση έγραψα λίγα πράγματα για το Μητρώο και τώρα επανέρχομαι για διευκρινίσεις. Σαν εκπαιδευτικός δίνω παραδείγματα του κλάδου μου, αλλά γενικότερα προτείνω την χρήση Μητρώων σε πολλούς τομείς. Αρχικά για όσους εργάζονται στο Δημόσιο, δηλαδή σε Υγεία, Δικαιοσύνη, Σώματα Ασφαλείας κλπ αλλά και σε όσους αμείβονται από αυτό, όπως πχ οι κατασκευαστές δημοσίων έργων ή οι πάροχοι άυλων υπηρεσιών. Ξαναλέω ότι ένα Μητρώο είναι ένα ‘φύλλο εργασίας’, ένα πλέγμα, όπου η κάθε μια οριζόντια γραμμή καθορίζει μονοσήμαντα έναν Δημόσιο Υπάλληλο (στο εξής ΔΥ). Περιέχει τα στοιχεία του, ανανεώνεται όταν κάτι μεταβάλλεται και δίνει σε αληθινό χρόνο ποιος είναι, πού είναι και τι κάνει. Καταργεί πληθώρα πιστοποιητικών, βεβαιώσεων και άλλων βασανιστικά επαναλαμβανόμενων γραφειοκρατικών εντύπων. Αυτή η γραμμή μπορεί να είναι εξαιρετικά αναλυτική, δηλαδή να υπάρχουν πολλές στήλες, αφού και η τεχνολογία υπάρχει εδώ και χρόνια, αλλά και τη σύνταξή της την αναλαμβάνει κατά κύριο λόγο

Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Στην θεωρία αυτά. Στην πράξη ένας μη φανατισμένος πολίτης ψηφίζει ανά τετραετία, αν ψηφίζει, τον λιγότερο κακό. Κι έπειτα, νανουρισμένος από την τηλεόραση, πέφτει σε χειμερία νάρκη μέχρι την επόμενη φορά. Προτείνω τα ‘Μητρώα’ σαν μια βελτίωση της Δημοκρατίας μας, σαν μεταρρύθμιση αθόρυβη και ήπια, που δεν γκρεμίζει τίποτε, αλλά συνεισφέρει σε: 1.      καλύτερη διοίκηση 2.      διαφάνεια 3.      σημαντική ευθύνη και συμμετοχή του πολίτη 4.      επικοινωνία ‘κορυφής’-‘βάσης’ χωρίς ενδιάμεσους Θα ξεκινήσω ανάποδα. Σκεφθείτε τον υπουργό παιδείας (είμαι εκπαιδευτικός) στο γραφείο του. Απέναντί του, σε απόσταση, ένας χάρτης της επικράτειας, αναλυτικός, με χιλιάδες πράσινα, κίτρινα και κόκκινα λαμπάκια. Είναι αρχές σχολικής χρονιάς, Σεπτέμβριος, και ο χάρτης, εφόσον δεν υπάρχουν κενά εκπαιδευτικών στις σχολικές μονάδες, είναι καταπράσινος. Πλάκ

Ένα πολίτευμα χωρίς ανταγωνιστή, ειδικά σε κοινωνίες πολιτών. Εννοώ πως μπορεί άλλου τύπου πολιτεύματα, όχι δημοκρατικά, να είναι προσφορότερα για όχλους και μάζες. Ας πούμε, τα ποιμνιοστάσια λειτουργούν αιώνες τώρα αποδοτικά, σε καθεστώς σκληρής μοναρχίας. Διεθνώς οι Δημοκρατίες δεν είναι ίδιες, ίσως επειδή απευθύνονται σε διαφορετικής παιδείας ανθρώπους. Γενικά όμως, για όποια σύγχρονη δημοκρατία και να μιλάμε, έχω να προτείνω δύο μεταρρυθμίσεις; 1.      Να γίνει λιγότερο αντιπροσωπευτική και περισσότερο άμεση. Ανάμεσα στον ψηφοφόρο και τον βουλευτή υπάρχει μια απόσταση που καλύπτεται από ενδιάμεσους όπως τα ΜΜΕ, η Διαφήμιση ή οι δημοσκοπικές εταιρίες, που νομίζω ότι βλάπτουν τόσο τον πολίτη, όσο και τον εκλεκτό. Τα σύγχρονα δίκτυα, εφόσον είναι ασφαλή για τραπεζικές συναλλαγές, είναι σίγουρα κατάλληλα και για καταγραφή της βούλησης. Όλες οι υπηρεσίες της Πολιτείας πρέπει να έχουν ένα σύγχρονο ‘κουτί παραπόνων’. Και επαίνων, γιατί όχι; Προτάσεων επίσης. Δεν θα ψηφίζου

Δεν είναι μια απλή παρηγοριά, αλήθεια είναι. Σε κάθε πράγμα, όσο και αν φαίνεται αρνητικό, βρίσκεται πάντοτε κάτι το θετικό. Σήμερα αυτό πιθανόν να είναι και το κλειδί που θα ξανανοίξει τις κλειστές πόρτες του φόβου: η απόσταση. Προ ιού, ας πούμε, δεν ήταν τόσο εγκληματικό να φτερνίζεσαι ή να βήχεις κατάμουτρα στον συνομιλητή σου, να τον ακουμπάς ή να τον σκουντάς κάθε φορά που ήθελες να υπογραμμίσεις τα λεγόμενά σου. Επίσης επιτρεπόταν να συνωστίζεσαι και να σπρώχνεις, να χώνεσαι σε ουρές παντός είδους, γκισέ και συγκοινωνίες. Ενίοτε όχι απλώς επιτρεπόταν, αλλά επιβαλλόταν: θυμάμαι κάτι σταθμάρχες του μετρό στην Άπω Ανατολή, πώς πατίκωναν τα πλήθη στα βαγόνια, με τι περισπούδαστη σοβαρότητα και ευσυνειδησία τους στοίβαζαν σ’ αυτές τις παλινδρομούσες κονσέρβες του κάτω κόσμου. Αυτά τώρα, ευτυχώς, κόβονται μαχαίρι. Βέβαια, για να τα λέμε όλα, μας στέρησαν την ελευθερία. Κι όταν με το καλό βγούμε, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και κάπως απομακρυσμένοι. Προσωπικά αυτό δεν το

Η Γη θα ήταν πολύ πιο όμορφη χωρίς εμάς επάνω της. Ναι, δυστυχώς. Κρίμα βέβαια, γιατί αν λείπαμε δεν θα μπορούσαμε να την χαρούμε. Αλλά αφού είμαστε πιο έξυπνοι από τα άλλα είδη, όπως τα κατοικίδια, ή τα άλλα που κρέμονται στα χασάπικα, ή όσα θαυμάζουμε στα ντοκιμαντέρ, θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον πλανήτη μας για λίγο έτσι, χωρίς εμάς. Καθαροί ουρανοί, θάλασσες, ρυάκια και δάση. Παράδεισος. Και το αστείο είναι ότι ο απώτερος στόχος της ανθρωπότητας είναι να καταφέρει να γίνει ακριβώς αυτό. Ένας όμορφος παραδείσιος κόσμος. Όμως εδώ επάνω τα κάναμε γης μαδιάμ. Ρημαδιό. Και κάποιοι οραματίζονται, επειδή λέει παραπληθήναμε, να μετοικίσουμε μελλοντικά σε άλλους πλανήτες. Ωραία σύλληψη, εξαιρετική ιδέα, αλλά μάλλον αυτός είναι ο τρόπος σκέψης ενός βλαβερού ιού. Υποψιάζομαι μήπως η αποστολή μας στην υδρόγειο είναι να κάνουμε ακριβώς ό,τι κάνει και ένας ιός. Δηλαδή τι; Προσβάλει, μολύνει, πολλαπλασιάζεται εκθετικά, σκοτώνει τον ξενιστή. Ξενιστής μας είναι η Γη. Ώρες – ώρες

Ελάχιστα έως καθόλου, απαντώ. Διότι εκπαιδευτήκαμε να μετράμε τους εαυτούς μας στα μάτια των άλλων, ακόμα και κείνων που δεν εκτιμούμε. Το διάβα μας μια παρέλαση συλλογής εντυπώσεων αδιακρίτως. Μεγαλώνοντας δεν καλλιεργήσαμε τον ενδότερο κήπο μας, αντίθετα, χτίσαμε περιβλήματα, διαδοχικά κελύφη που κρύβουν το μέσα μας. Το εξωτερικό κέλυφος, ένα χαρμάνι φόβου και φιλοδοξίας, στέγνωσε και ψήθηκε για χρόνια, έγινε γυαλιστερό, σκληρό, αδιαπέραστο. Για την επιβίωση και την πρόοδό μας. Ο μέσα κήπος ρήμαζε από εγκατάλειψη, ενώ εμείς συμβουλευόμασταν καθρέφτες. Οι οποίοι πάντα πρόβαλλαν την επιφάνεια των πραγμάτων, όχι το βάθος τους, ποιος βουτάει στα σκοτάδια, μείναμε λοιπόν σ’ αυτήν. Στην επιφάνεια με δουλειά, λεφτά, σπίτι, αυτοκίνητο, παιδιά που σπουδάζουν επιστήμονες. Προχωρούσαμε, έτσι ορίζεται η ζωή στις μέρες μας, να προχωράς. Εύκολα, δύσκολα. Κι όσοι γκρινιάζουν για ζωή-ποδήλατο, ξέρουν πόσο θα κινδύνευαν να πέσουν μόλις σταματούσαν το πετάλι. Η κεκτημένη ταχύτητα όλη κ

Ένας εφιάλτης ήταν, αλλά δεν το ήξερα. Ίσως γιατί τον έχω ξαναδεί, ξαναζήσει. Τόσα χρόνια. Κοίτα να δεις… Στην αρχή άκουγα ρυθμική, επίμονη, δυνατή μουσική, δηλαδή τι μουσική, ήχοι κανίβαλων, τότε είδα και τους κανίβαλους, πλήθος αλαλάζον, όχλος μεθυσμένων. Τα άρματα, πλατφόρμες ντυμένες με πλαστικό και φελιζόλ, πελώρια κι όμως ασήμαντα, βαμμένα με έντονα χρώματα, κακόγουστα σαν σκυλάδικα μέσα στο πρωινό, προϊόντα μιας γενικότερης τριγύρω ασχήμιας. Ένα ξέσπασμα, έτσι, σαν τάση για εμετό. Μετά είδα αίμα, πολύ. Των αμνών, των εκδρομέων, των βαρελότων, των αιμόφυρτων στα επείγοντα, των σκασμένων στο φαΐ στα επείγοντα, των εκδρομέων πίσω ξανά. Σκουπίδια στην επικράτεια, πατημένες εξοχές, τα ίδια κάθε χρόνο, τα γνωστά. Ένα σίχαμα, μια τάση για εμετό. Ύστερα άνοιξαν τα σχολεία, πίσω στα γράμματα, πενταήμερες αντί για πενθήμερες, άλλο ξέσπασμα, μην τα ξαναλέω. Οι καλοί μαθητές, αυτοί που όταν αρρώσταιναν το φθινόπωρο δεν έλειψαν ούτε μια ώρα, ανοσία αγέλης, τώρα, τις τελευταίες τρεις