Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ουδέν κακόν


Δεν είναι μια απλή παρηγοριά, αλήθεια είναι. Σε κάθε πράγμα, όσο και αν φαίνεται αρνητικό, βρίσκεται πάντοτε κάτι το θετικό. Σήμερα αυτό πιθανόν να είναι και το κλειδί που θα ξανανοίξει τις κλειστές πόρτες του φόβου: η απόσταση.

Προ ιού, ας πούμε, δεν ήταν τόσο εγκληματικό να φτερνίζεσαι ή να βήχεις κατάμουτρα στον συνομιλητή σου, να τον ακουμπάς ή να τον σκουντάς κάθε φορά που ήθελες να υπογραμμίσεις τα λεγόμενά σου. Επίσης επιτρεπόταν να συνωστίζεσαι και να σπρώχνεις, να χώνεσαι σε ουρές παντός είδους, γκισέ και συγκοινωνίες. Ενίοτε όχι απλώς επιτρεπόταν, αλλά επιβαλλόταν: θυμάμαι κάτι σταθμάρχες του μετρό στην Άπω Ανατολή, πώς πατίκωναν τα πλήθη στα βαγόνια, με τι περισπούδαστη σοβαρότητα και ευσυνειδησία τους στοίβαζαν σ’ αυτές τις παλινδρομούσες κονσέρβες του κάτω κόσμου.

Αυτά τώρα, ευτυχώς, κόβονται μαχαίρι. Βέβαια, για να τα λέμε όλα, μας στέρησαν την ελευθερία. Κι όταν με το καλό βγούμε, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και κάπως απομακρυσμένοι. Προσωπικά αυτό δεν το βρίσκω και τόσο ειδεχθές. Διότι όπου συγκεντρώνεται ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, στις μητροπόλεις ας πούμε, πρέπει να τηρούνται κανόνες συμπεριφοράς, πέντε βασικά πράγματα. Ή απλά, μόνο ένα: το δικαίωμά μου τελειώνει εκεί που αρχίζει η μύτη σου.

Οι μητροπόλεις έχουν εκατομμύρια μύτες. Και η απόσταση είναι μια καλή πρώτη κίνηση προστασίας τους. Αρκεί να υπάρχει χώρος, αλλά δυστυχώς οικονομικά είναι ασύμφορος, είναι πολυτέλεια. Λεωφορεία, τρένα, πλοία, αεροπλάνα, μαγαζιά, σχολικές τάξεις, συμφέρουν τίγκα. Όπως είναι πολυτέλεια να μην είσαι μάζα, αλλά πολίτης σε σύνολο πολιτών. Λόγω οικονομίας και διαχείρισης, ορθότερα κέρδους και χειραγώγησης.

Όσοι από θέση ισχύος μας θεωρούν μάζα, ευθύνονται για τους οπαδούς που πολτοποιήθηκαν, για τους πολέμους των φανατικών, για την τσιμεντένια Εκπαίδευση που γεννά αντίγραφα – μινιατούρες της αρχιτεκτονικής της. Ευθύνονται για την σιωπή των φοβισμένων, για την Αγορά και τα Μέσα που δολώνουν τη λέξη ‘περισσότερο’ δίπλα στα ένστικτά μας.

Κι εμείς, τι; Εμείς ας τα σκεφτούμε λιγάκι και ας κρατήσουμε προς το παρόν τις δέουσες αποστάσεις.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ανώνυμη μυστική δημοκρατία

  Ρωτάω:   Πόσο δημοκρατική είναι μια κοινωνία που επιλέγει κρυφά και μυστικά;   Το δομικό υλικό της δημοκρατίας είναι η επιλογή της ευθύνης και η ευθύνη της επιλογής.   Αν ψηφίσω ‘ναι’ στον πόλεμο, δεν υποχρεούμαι ηθικά να υπηρετήσω στην 1 η γραμμή;   Κι αν καταψηφίσω (αλλά μειοψηφώ) δεν οφείλω να συμμετάσχω έστω κι από τα μετόπισθεν;   Άραγε θα έπαιρναν τέτοια εκλογικά ποσοστά ναζιστικές οργανώσεις αν οι ψηφοφορίες ήταν φανερές;   Πόσο ειλικρινής ή πολιτισμένη είναι μια συζήτηση που οι μετέχοντες χρησιμοποιούν ψευδώνυμο;   Ποιος (ηθικός) νόμος επιτρέπει να προσβάλλουμε ο ένας τον άλλον κρυμμένοι πίσω από πληκτρολόγια και οθόνες;   Υφίσταται άλλη ευθύνη πέρα από την ατομική;   Μήπως οι συλλογικές ευθύνες, πχ οι κυβερνητικές, είναι απλά κατασκευές αποφυγής της μιας και μοναδικής ευθύνης;   Πόση βία επωάζεται και θεριεύει εν κρυπτώ;   Αν είμαστε αυτό που λέμε, γράφουμε, κάνουμε, λέω α...

Θεωρίες Συνωμοσίας Covid-19

«Το χρήμα κάνει την Γη να περιστρέφεται» έλεγε ένα -λυπητερό κατά βάθος- τραγούδι του Broadway της δεκαετίας του 60. Λυπητερό, διότι εκείνο που ζητούσε η πρωταγωνίστρια του καμπαρέ ήταν αγάπη. Όμως ο συμπρωταγωνιστής της με αυτούς τους στίχους την προσγείωνε στην σκληρή πραγματικότητα. Το χρήμα ήταν εξ αρχής το έπαθλο της απίστευτα γρήγορης κούρσας για την κατασκευή ενός ή περισσότερων εμβολίων κατά της πανδημίας. Οι βιομηχανικοί κολοσσοί ρίχτηκαν στην πιο ανταγωνιστική μάχη γνωρίζοντας ότι «ο νικητής τα παίρνει όλα»: Χρήμα, παγκόσμια εξουσία. Και σήμερα, όσοι από αυτούς τα κατάφεραν, θέλουν να πληρωθούν, το απαιτούν. Το εμβόλιο δεν το έφτιαξε η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Κάποιοι κυνικοί, αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «πραγματιστές», σίγουρα θα πουν ότι σε έναν λιγότερο ανταγωνιστικό κόσμο το εμβόλιο δεν θα είχε καν κατασκευαστεί ακόμη, θα αργούσε πολύ. Και πρέπει να ομολογήσω ότι αυτός ο τρόπος σκέψης όλο και περισσότερο απλώνεται στον οικονομικά προοδευμένο κόσμο. Κι όσο απλώνεται, τόσ...

Αμάααν… μετωπική με την Ελλάδα του 2023

  Λέγονται και γράφονται πολλά, σχετικά και άσχετα, που δημιουργούν μάλλον σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Ψάχνω απαντήσεις και νομίζω ότι υπάρχουν τρία ‘κλειδιά’ που με βοηθούν να καταλάβω τι έγινε και γιατί.   1. Η συνήθεια του ανάποδα Η αντίθετη πορεία, δηλαδή η κίνηση στο λάθος ρεύμα, δεν συμβαίνει σπάνια ή κατ’ εξαίρεση. Στην χώρα μας, ο προβλεπόμενος, ο κανονικός δρόμος, δεν είναι πάντα ούτε ο πιο γρήγορος, ούτε ο πιο αποτελεσματικός. Σε πολλούς τομείς της δημόσιας σφαίρας το να βαδίζει κανείς πάνω στον σωστό και λογικό δρόμο δεν τον βγάζει στον στόχο του. Καμιά φορά μόνο στην διαπίστωση ότι υπήρξε τραγικά αφελής… Το τρένο πήγαινε αντίθετα όχι μόνο γιατί ένας ανόητος το ξέχασε εκεί, αλλά κυρίως επειδή έχει συνηθίσει να πηγαίνει για χίλιους δυο λόγους αντίθετα. Χρόνια τώρα. Κι είναι ακριβώς αυτή η συνήθεια που δεν προκάλεσε άμεσο ξάφνιασμα και αφύπνιση.   2. Οι διαφορετικοί συνάδελφοι Μετά από 21 χρόνια στο Δημόσιο (εκπαιδευτικός σε Επαγγελματικά Λύκει...