Ρωτάω:
Πόσο δημοκρατική είναι μια κοινωνία που επιλέγει κρυφά και μυστικά;
Το δομικό υλικό της δημοκρατίας είναι η επιλογή της ευθύνης και η ευθύνη της επιλογής.
Αν ψηφίσω ‘ναι’ στον πόλεμο, δεν υποχρεούμαι ηθικά να υπηρετήσω στην 1η γραμμή;
Κι αν καταψηφίσω (αλλά μειοψηφώ) δεν οφείλω να συμμετάσχω έστω κι από τα μετόπισθεν;
Άραγε θα έπαιρναν τέτοια εκλογικά ποσοστά ναζιστικές οργανώσεις αν οι ψηφοφορίες ήταν φανερές;
Πόσο ειλικρινής ή πολιτισμένη είναι μια συζήτηση που οι μετέχοντες χρησιμοποιούν ψευδώνυμο;
Ποιος (ηθικός) νόμος επιτρέπει να προσβάλλουμε ο ένας τον άλλον κρυμμένοι πίσω από πληκτρολόγια και οθόνες;
Υφίσταται άλλη ευθύνη πέρα από την ατομική;
Μήπως οι συλλογικές ευθύνες, πχ οι κυβερνητικές, είναι απλά κατασκευές αποφυγής της μιας και μοναδικής ευθύνης;
Πόση βία επωάζεται και θεριεύει εν κρυπτώ;
Αν είμαστε αυτό που λέμε, γράφουμε, κάνουμε, λέω αν είμαστε, δεν πρέπει αυτό να είναι φανερό, επώνυμο και με θάρρος εκφρασμένο;
Κι αν όχι, αν δηλαδή δεν είμαστε αυτό που προβάλουμε προς τα έξω, πχ επειδή φοβόμαστε να αποκαλυφθούμε, τότε μήπως η δημοκρατία μας έχει σαθρές βάσεις;
Πιστεύω στην φανερή δημοκρατία, κυρίως επειδή κάθε άλλη μορφή της αποτελεί έκπτωση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου