ο κόσμος χωρίς εμάς

Η Γη θα ήταν πολύ πιο όμορφη χωρίς εμάς επάνω της. Ναι, δυστυχώς. Κρίμα βέβαια, γιατί αν λείπαμε δεν θα μπορούσαμε να την χαρούμε. Αλλά αφού είμαστε πιο έξυπνοι από τα άλλα είδη, όπως τα κατοικίδια, ή τα άλλα που κρέμονται στα χασάπικα, ή όσα θαυμάζουμε στα ντοκιμαντέρ, θα μπορούσαμε να φανταστούμε τον πλανήτη μας για λίγο έτσι, χωρίς εμάς.

Καθαροί ουρανοί, θάλασσες, ρυάκια και δάση. Παράδεισος. Και το αστείο είναι ότι ο απώτερος στόχος της ανθρωπότητας είναι να καταφέρει να γίνει ακριβώς αυτό. Ένας όμορφος παραδείσιος κόσμος.

Όμως εδώ επάνω τα κάναμε γης μαδιάμ. Ρημαδιό. Και κάποιοι οραματίζονται, επειδή λέει παραπληθήναμε, να μετοικίσουμε μελλοντικά σε άλλους πλανήτες. Ωραία σύλληψη, εξαιρετική ιδέα, αλλά μάλλον αυτός είναι ο τρόπος σκέψης ενός βλαβερού ιού.

Υποψιάζομαι μήπως η αποστολή μας στην υδρόγειο είναι να κάνουμε ακριβώς ό,τι κάνει και ένας ιός. Δηλαδή τι; Προσβάλει, μολύνει, πολλαπλασιάζεται εκθετικά, σκοτώνει τον ξενιστή. Ξενιστής μας είναι η Γη.

Ώρες – ώρες αναρωτιέμαι μήπως ο ανθρώπινος εγκέφαλος προήλθε από μετάλλαξη κάποιου παλαιότερου έμβιου όντος, που κάποτε ζούσε φυσιολογικά στον πλανήτη, μέχρι τη στιγμή που έγινε πολύ απότομα ευφυές.

Ευφυΐα χωρίς σοφία σημαίνει να δίνεις σε ένα παιδάκι ένα μασούρι δυναμίτες να παίξει. Ήδη κρατάει τον αναπτήρα, ετοιμάζεται.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Να αλλάξουμε. Πώς αλλάζουμε; Όταν μια ανάγκη μας υποχρεώσει. Το κλειδί είναι να την συνειδητοποιήσουμε. Πώς; Δύο τρόποι, συνήθως. Ο άγριος, όταν βιώνεις την καταστροφή. Ο ήπιος, όταν προβλέπεις τον ερχομό της.

Χρειάζεται να ακουστεί παντού. Όλα τα μέσα που επηρεάζουν τον άνθρωπο, σχολεία, ΜΜΕ, διαφήμιση, θρησκείες, διαδίκτυο. Όλα. Το μήνυμα ένα και σαφές: Δεν προσβάλλω, δεν μολύνω, δεν πολλαπλασιάζομαι εκθετικά, δεν σκοτώνω.

Ποιος θα το κάνει πράξη; Ο ΟΗΕ, τα νέα Συντάγματα, δεν ξέρω. Ξέρω όμως το άλλο: Ο κόσμος θα υπάρχει και χωρίς εμάς. Και τι κρίμα! Μπορεί τότε να είναι και ομορφότερος.