Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Και αξιολόγηση κα Υπουργέ

 

 

Ναι, αξιολόγηση ναι. Ακόμα κι αν γίνει «αλά ελληνικά», εντάξει. Ας ξεκολλήσομε όμως από τα εμφυλιοπολεμικά δίπολα, κι ας φανταστούμε έναν καλό εκπαιδευτικό. Υπάρχει; Ναι. Και δεν είναι ένας, είναι αρκετοί, έτσι λέω.

 

Σκεφτήκατε ποτέ να τον ρωτήσετε, «ρε φίλε, τι γίνεται, όλα καλά; Θέλεις κάτι; Υπάρχει κάτι που εμείς σαν διοίκηση-υπουργείο μπορούμε να κάνουμε για σένα;»

 

Αλήθεια, τον ρωτήσατε ποτέ; Πάντως εμένα, 20 χρόνια στην τάξη, δεν με ρωτήσατε. Ίσως βέβαια να είμαι από τους «κακούς» εκπαιδευτικούς… Όμως ας υποθέσουμε ότι είμαι κι εγώ ένας από τους καλούς, χάριν των 10 «γιατί» που ακολουθούν.

 

Γιατί…

  1. δεν με ξέρετε; Με την «αξιολόγηση» θα με μάθετε; Το πιστεύετε;
  2. με έχετε παρατημένο 20 χρόνια σε κάποιες άκρες της Ελλάδας;
  3. είμαι κάθε 1η Σεπτεμβρίου σε σχολείο με πολλά κενά γνωστά παλαιόθεν;
  4. δεν σας ενδιαφέρει κάτω από ποιες συνθήκες κάνω μάθημα;
  5. αν καταλάβετε ότι είμαι «καλός», θα με ανταμείψετε με «θέση ευθύνης»; Λυπάμαι, δεν την θέλω, εγώ θέλω να κάνω καλό μάθημα με τα παιδιά.
  6. δεν υπάρχει κανένα σχέδιο ή προσχέδιο για ένα σχολικό κτήριο που να είναι οικονομικό, πράσινο και «αρθρωτό»; (modular)
  7. ποτέ δεν με ρωτήσατε με ποιο τρόπο (χωρίς ντε και καλά λεφτά) θα μπορούσα να προσφέρω καλύτερο μάθημα;
  8. δεν μπορώ να σας μιλήσω απ’ ευθείας και πρέπει να παρεμβάλλονται «Διευθύνσεις» και λοιπές «Ιεραρχίες»;
  9. δεν με ρωτάτε όσα θα με ρωτούσατε αν τα παιδιά σας ήταν μαθητές μου;
  10. κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε; Τότε θα σας το πω απλά: «Κανένα παιδί αιρετού σε ιδιωτικά, από προνήπιο έως μεταπτυχιακά». Αντέχετε;

 

 

Αυτό είναι αναρτημένο εδώ και χρόνια http://users.sch.gr/michalisalexakis/protaseis/protasi.htm

 

Και ειδικότερα αυτό http://users.sch.gr/michalisalexakis/protaseis/lista.htm

 

 

Μιχάλης Αλεξάκης, εκπαιδευτικός μηχανολόγος στο 1ο ΕΠΑΛ Ιεράπετρας, Κρήτη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ανώνυμη μυστική δημοκρατία

  Ρωτάω:   Πόσο δημοκρατική είναι μια κοινωνία που επιλέγει κρυφά και μυστικά;   Το δομικό υλικό της δημοκρατίας είναι η επιλογή της ευθύνης και η ευθύνη της επιλογής.   Αν ψηφίσω ‘ναι’ στον πόλεμο, δεν υποχρεούμαι ηθικά να υπηρετήσω στην 1 η γραμμή;   Κι αν καταψηφίσω (αλλά μειοψηφώ) δεν οφείλω να συμμετάσχω έστω κι από τα μετόπισθεν;   Άραγε θα έπαιρναν τέτοια εκλογικά ποσοστά ναζιστικές οργανώσεις αν οι ψηφοφορίες ήταν φανερές;   Πόσο ειλικρινής ή πολιτισμένη είναι μια συζήτηση που οι μετέχοντες χρησιμοποιούν ψευδώνυμο;   Ποιος (ηθικός) νόμος επιτρέπει να προσβάλλουμε ο ένας τον άλλον κρυμμένοι πίσω από πληκτρολόγια και οθόνες;   Υφίσταται άλλη ευθύνη πέρα από την ατομική;   Μήπως οι συλλογικές ευθύνες, πχ οι κυβερνητικές, είναι απλά κατασκευές αποφυγής της μιας και μοναδικής ευθύνης;   Πόση βία επωάζεται και θεριεύει εν κρυπτώ;   Αν είμαστε αυτό που λέμε, γράφουμε, κάνουμε, λέω α...

Θεωρίες Συνωμοσίας Covid-19

«Το χρήμα κάνει την Γη να περιστρέφεται» έλεγε ένα -λυπητερό κατά βάθος- τραγούδι του Broadway της δεκαετίας του 60. Λυπητερό, διότι εκείνο που ζητούσε η πρωταγωνίστρια του καμπαρέ ήταν αγάπη. Όμως ο συμπρωταγωνιστής της με αυτούς τους στίχους την προσγείωνε στην σκληρή πραγματικότητα. Το χρήμα ήταν εξ αρχής το έπαθλο της απίστευτα γρήγορης κούρσας για την κατασκευή ενός ή περισσότερων εμβολίων κατά της πανδημίας. Οι βιομηχανικοί κολοσσοί ρίχτηκαν στην πιο ανταγωνιστική μάχη γνωρίζοντας ότι «ο νικητής τα παίρνει όλα»: Χρήμα, παγκόσμια εξουσία. Και σήμερα, όσοι από αυτούς τα κατάφεραν, θέλουν να πληρωθούν, το απαιτούν. Το εμβόλιο δεν το έφτιαξε η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Κάποιοι κυνικοί, αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «πραγματιστές», σίγουρα θα πουν ότι σε έναν λιγότερο ανταγωνιστικό κόσμο το εμβόλιο δεν θα είχε καν κατασκευαστεί ακόμη, θα αργούσε πολύ. Και πρέπει να ομολογήσω ότι αυτός ο τρόπος σκέψης όλο και περισσότερο απλώνεται στον οικονομικά προοδευμένο κόσμο. Κι όσο απλώνεται, τόσ...

Αμάααν… μετωπική με την Ελλάδα του 2023

  Λέγονται και γράφονται πολλά, σχετικά και άσχετα, που δημιουργούν μάλλον σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Ψάχνω απαντήσεις και νομίζω ότι υπάρχουν τρία ‘κλειδιά’ που με βοηθούν να καταλάβω τι έγινε και γιατί.   1. Η συνήθεια του ανάποδα Η αντίθετη πορεία, δηλαδή η κίνηση στο λάθος ρεύμα, δεν συμβαίνει σπάνια ή κατ’ εξαίρεση. Στην χώρα μας, ο προβλεπόμενος, ο κανονικός δρόμος, δεν είναι πάντα ούτε ο πιο γρήγορος, ούτε ο πιο αποτελεσματικός. Σε πολλούς τομείς της δημόσιας σφαίρας το να βαδίζει κανείς πάνω στον σωστό και λογικό δρόμο δεν τον βγάζει στον στόχο του. Καμιά φορά μόνο στην διαπίστωση ότι υπήρξε τραγικά αφελής… Το τρένο πήγαινε αντίθετα όχι μόνο γιατί ένας ανόητος το ξέχασε εκεί, αλλά κυρίως επειδή έχει συνηθίσει να πηγαίνει για χίλιους δυο λόγους αντίθετα. Χρόνια τώρα. Κι είναι ακριβώς αυτή η συνήθεια που δεν προκάλεσε άμεσο ξάφνιασμα και αφύπνιση.   2. Οι διαφορετικοί συνάδελφοι Μετά από 21 χρόνια στο Δημόσιο (εκπαιδευτικός σε Επαγγελματικά Λύκει...