Εκπαίδευση: προτείνω χωρίς να αισιοδοξώ

Προτείνω χωρίς να αισιοδοξώ. Διότι λειτουργούμε ατομικά, ανυπόμονα και ωφελιμιστικά, ενώ το θέμα της δημόσιας εκπαίδευσης είναι ένα επίμονο ομαδικό παιχνίδι. Πώς να το πω; Έπρεπε από χρόνια να είχαμε επισκευάσει τον άθλιο δρόμο μπροστά από τα σπίτια μας, όμως εμείς –όσοι είχαμε λεφτά- απλά αγοράσαμε κάτι θεόρατα 4Χ4 για να περνάμε τις λακκούβες πιτσιλώντας τους πεζούς και να παρκάρουμε καβαλώντας πεζοδρόμια. Δεν γίνεται έτσι.

 

Ας παρατηρήσουμε μια ‘σχολική μέρα’. Το πρώτο κουδούνι χτυπάει στις 8:15, αλλά ήδη πριν τις 8 επικρατεί ένας ‘αγώνας ταχύτητας’ με μαμάδες οδηγούς που διανύουν έναν απίστευτο αριθμό χιλιομέτρων. Το ίδιο και στο σχόλασμα.

 

Από την 1^η Νοεμβρίου μέχρι την 31^η Μαρτίου θα πρέπει το πήγαινε-έλα των μικρότερων παιδιών (Νήπια και Δημοτικά, περίπου 900 χιλ παιδιά), να γίνεται με τουριστικά λεωφορεία που χρησιμοποιούνται το 7μηνο της τουριστικής περιόδου. Υποθέτω πως φτάνουν αφού τα καλοκαίρια υποδεχόμαστε εκατομμύρια επισκέπτες. (Μακάρι να είχαν και παράθυρα που να ανοίγουν αντί για κλιματισμό)

 

Ας επιστρέψουμε στην παρατήρηση. Κατά τη διάρκεια των μαθημάτων επικρατεί ησυχία, ιδίως όταν δεν έχουμε ‘ελλείψεις καθηγητών’. Στους δρόμους έξω από τα σχολεία, πού και πού θα δούμε μηχανάκια ντελιβεράδων, σπανιότερα –στο σχόλασμα- ανθρώπους να μοιράζουν διαφημιστικά φροντιστηρίων ή ιδιωτικών ΙΕΚ. Επειδή τα περισσότερα σχολεία είναι ‘επάνω στο δρόμο’, υποχρεωτικά έχουν βαριές μεταλλικές εξώπορτες και περιφράσσονται με σιδερένια κάγκελα.

 

Χρειάζονται χώροι, ειδικά επιλεγμένοι για σχολεία. Σε περιοχές ήπιας κυκλοφορίας, με σωστή αρχιτεκτονική σχεδίαση, κατάλληλα για τις δραστηριότητες των σχολείων. Ίσως οι Ένοπλες Δυνάμεις ή η Εκκλησία να μπορούσαν να βοηθήσουν. Σκέφτομαι το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού, ή το πανέμορφο παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης. Όμως σαν κοινωνία φαίνεται να προτιμάμε λεφτά και λούσα.

 

Πίσω στα καθημερινά. Τα Δημοτικά σχολάνε στις 13:15, Γυμνάσια και Λύκεια στις 14:00. Παρατηρώ τα μικρά που κουβαλάνε κάτι θηριώδη σακίδια, ασήκωτα, λες και φεύγουν για μακρινό ταξίδι.

 

Βιβλία, τέλος. Όλα στο ίντερνετ, στο Σχολικό Δίκτυο. Μόνο τετράδια και μολύβια για τα παιδιά, τίποτε άλλο.

 

Σχόλασαν, αλλά η εκπαίδευση δεν τελειώνει εδώ. Στην πραγματικότητα, τώρα αρχίζουν τα ζόρικα. Φροντιστήριο για τα σχολικά, για 1^η και 2^η ξένη γλώσσα. Χορός, μπαλέτο. Αθλητικά, καράτε, ποδόσφαιρο, κολυμβητήριο. Μουσική, πιάνο, κιθάρα. Ζωγραφική, εικαστικά, θέατρο… Και άλλα πολλά.

Υπάρχουν όμως και παιδιά που δεν κάνουν τίποτε από τα παραπάνω. Και μάλλον είναι ακριβώς εκείνα τα παιδιά που ‘μένουν πίσω’.

 

Για τα παιδιά της ‘δεύτερης ταχύτητας’, δύο (τουλάχιστον) ώρες κάθε απόγευμα, όχι υποχρεωτικό για όλους, φροντιστηριακό μάθημα, ή μάλλον τηλε-μάθημα, αφού στο σχολείο τα απογεύματα σίγουρα δουλεύει κάποια άλλη βάρδια. Αυτό το απογευματινό δίωρο θα το προτείνει ο Δάσκαλος ή ο Φιλόλογος ή ο Μαθηματικός στον γονέα, με σύμφωνη γνώμη του Διευθυντή, που θα δανείζει σχολικό Τάμπλετ στο παιδί για όσο χρόνο τελείται το τηλε-μάθημα. Ακόμα κι αν αυτή η βοήθεια εκφυλιστεί σε απλή προετοιμασία για την επόμενη μέρα, έχει την σημασία και την αξία της.

 

Μετά το μεσημεριανό σχόλασμα οι ‘Σχολικές Μονάδες’ συνήθως δεν αδειάζουν. Σε πολλές λειτουργεί απογευματινή βάρδια άλλου σχολείου, από τις 14:00 μέχρι τις 19:30. Μπορεί επίσης να δουλεύει κάποιο Δημόσιο ΙΕΚ. Αμέσως μετά, από τις επτάμιση μέχρι αργά το βράδυ, έχουμε τα Εσπερινά.

 

Προτείνω την διατήρηση των Εσπερινών και την πριμοδότηση όσων ενηλίκων θέλουν να τα παρακολουθούν και να τα τελειώσουν, ανεξάρτητα βαθμίδας ή ειδίκευσης. Όμως οι απογευματινές ώρες πρέπει να δοθούν στην πρωινή καθημερινή εκπαίδευση, που σημαίνει ότι πρέπει να μπει στόχος να στεγαστούν κάπου ανεξάρτητα όσοι καταλαμβάνουν αυτές τις ώρες. Κάποια στιγμή το Σχολείο θα ξεφύγει από το 6ωρο και θα γίνει κάτι σαν ολοήμερο, με σκοπό –πέραν του ‘παρκαρίσματος παιδιών ή baby-sitting’, να δώσει τα στοιχειώδη εφόδια που δεν πρέπει να παρέχονται αποκλειστικά από ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Πχ: Μέσα στο τρίωρο 15:00-18:00 μπορούμε να κάνουμε τρεις τάξεις Αγγλικών, αρχάριων, Lower, Proficiency. Πιθανόν και για άλλες γλώσσες. Στο κλειστό Γυμναστήριο του σχολείου να διδάσκονται παραδοσιακοί, σύγχρονοι και κλασσικοί χοροί. Στην Βιβλιοθήκη, που διαθέτει ένα πιάνο ή ένα φτηνό αρμόνιο και διάφορα έγχορδα, μουσική. Στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων χορωδία και θέατρο. Και πολλά άλλα, αρκεί να θέλουμε.

 

Θέλουμε όμως; Ή μήπως προτιμάμε να πλουτίσουμε παντοιοτρόπως και να στείλουμε τα παιδιά μας στο καλό ιδιωτικό, πιθανότατα ξενόγλωσσο; Από αυτά τα σπουδαία σχολεία δεν αποφοιτούν οι αυριανές κοινωνικές ελίτ; Μέχρι και Υπουργοί, Παιδείας ή Δημοσίων Έργων, για να υπόσχονται αιωνίως την επισκευή εκείνου του δρόμου, που εμείς οι ίδιοι οφείλαμε να είχαμε στρώσει.